hu, hu ha, hu hu, huj! o kej?

Kion signifas la interjekcio hu? Kio estas la angla ekvivalento?
Pri “ekkriaj vortetoj kaj sonimitoj”, kiel Wennergren nomas ilin en PMEG, li komentas, tute saĝe, ke

Sonimitoj estas la plej “sovaĝa” parto de ĉiu lingvo. Sonimitojn oni povas krei tute laŭplaĉe kaj laŭbezone.

Jen en PIV Zamenhofaj ekzemploj.

hu! Interj., uzata por esprimi ektimon. ~! li ekkriis k forsaltis^Z; ~! vi min svenigas!^Z. ~ ha! Interj. esprimanta tre fortan eksciton: fariĝis bruo, tumulto, babilado, kurego, ~ ha, tuta foiro!^Z. ~ ~! Onomatopeo, imitanta la krion de strigo: ~~! la strigoj trumpetis^Z.

Pri la bleko de strigo ne estas problemo, kvankam anglalingvaj strigoj blekas pli komplike, tu-whit tu-whoo. En la utila listo de PMEG, tio estas la sola menciita signifo de hu.
Kiel en la angla oni ekkrias por esprimi ektimon? Mi vere ne scias. Certe ne hoo!. Eble Oh! You frightened me!.
Kiel en la angla oni ekkrias por esprimi tre fortan eksciton? Ne hu ha!. En la brita angla hoo-ha estas “noisy talk or excitement about something unimportant”, do ne interjekcio sed substantivo. What’s all the hoo-ha about?
Mi ricevas la impreson, ke ankaŭ PIV2 povas interjekciojn foje “krei tute laŭplaĉe”, sed eble ne ĉiam laŭbezone. Legante plu ni trovas

huj! Interj., esprimanta subitan doloron.

En la usona angla, hooey ne esprimas doloron sed estas substantivo kun la signifo “sensencaĵo”. Ĝia etimologio estas kredeble slava maldecaĵo (kvankam OED ne scias tion): en la pola chuj estas kaco.
Por esprimi subitan doloron, en la angla ni diras ouch! (aŭĉ).

Tiuj menciitaj vortaraĵoj ne respondas al la internacie uzata Esperanto kiel mi konas ĝin. Male, en PMEG, sed ne en PIV, listiĝas

o kej = konsento, bone!

Tiu interjekcio ja aŭdiĝas en la parola lingvo. O kej? O kej!